که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟          و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد         که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

صدای پای رودی بود و در قعر زمان پیچید         و بهت تشنگی را از عطشناک دل ما برد

کسی آمد کسی آن‌سان که دیروزِ توهّم را         به سمت مشرق آبی‌ترین فردای زیبا برد

کسی که در نگاهش شعلۀ آئینه می‌روئید         و تا آن سوی حیرت، تا خدا، تا عشق، ما را برد

به خاک افکند ذلت را شرف را از زمین برداشت         و او را تا بلـندای شـکـوه نیـزه بالا برد

دوباره شادی‌ام آشفت با اندوه شیرینـش         مرا تا بی‌کـران آرزو تا مرز رؤیـا بُرد

بگو با من، بگو ای عشق اگرچه خوب می‌دانم         که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟